Po nikbar (hebr. Tu pochowany)
Instalacja przestrzenna; bluszcz, siatka metalowa, światło punktowe
Pierwszego dnia Stworzenia światłość zostaje oddzielona od ciemności. Światło daje początek istnieniu - zawierając w sobie tajemnicę boskiej mocy, stanowi równocześnie źródło ziemskiego życia. Skoro zatem pojawia się u zarania, musi pojawić się także i u kresu - jako symbol tego, co znajduje się poza granicą ludzkiego pojęcia. Wydobywając się z wnętrza roślinnych macew staje się więc odpowiednikiem poznania, boskiej mocy, nieskończoności. Bluszcz, budujący formę emanującego blaskiem kirkutu, jest rośliną szczególną. Wiecznie zielony, uznawany za nieśmiertelny - pojawiając się na cmentarzach symbolizuje pamięć o zmarłych oraz życie pośmiertne. Cienie rzucane przez rozświetlone liście przypominają, że świat ziemski jest jedynie odbiciem doskonałości, znajdującej się poza obszarem ludzkiej percepcji. Wprowadzona do pracy roślinność staje się czynnikiem łączącym obie sfery - bytem u korzeni ziemskim, na końcach łodyg zaś już na poły boskim. Roślina jako taka odzwierciedla odwieczny cykl natury, czy to w trybie dziennym (przemiana energii, fotosynteza) czy też rocznym (wypuszczanie pędów, rozkwit, wegetacja). Będąc tak silnie wpisaną w niezachwiany rytm wszechświata, dotyka tym samym jego tajemnicy - ciągłego umierania i odradzania się, a więc nieskończoności. W świecie ludzkim szansę poznania tej tajemnicy otrzymać może jedynie "Tu pochowany".
Praca została zaprezentowana w ramach Festiwalu Warszawa Singera 2017 r.
